ژل بلیچینگ FGM whiteness RM

ژل میکرو ابریژن – FGM – Whiteness RM micro abrasion

میکروابریشن در دندانپزشکی زیبایی چیست؟
میکروابریشن در گروه درمان های محافظه کارانه دندانپزشکی زیبایی قرار می گیرد و برای درمان نواقص و تغییر رنگ های سطحی مینای دندان بکار می رود.
این روش اولین بار در سال 1984 و با کاربرد اسید هیدروکلریک 18% معرفی گردید اما Caroll و Cavanaugh در سال 1986 تکنیک اصلی آن را ارائه دادند که در آن از خمیری متشکل از پودر پامیس و اسید هیدروکلریک 18% استفاده می شد. بعدها Caroll این ترکیب را کمی تغییر داد به شکلی درآورد که امروزه استفاده می شود، یعنی غلظت اسید خمیر از 18% به 11% تقلیل یافت و بر میزان سایندگی آن افزوده شد یعنی بجای ذرات پامیس از ذرات سیلیکون کارباید استفاده شد.
اکثر محصولات امروزی میکروابریشن دندانپزشکی کمابیش همین ترکیب را دارند.
در روش میکرو ابریشن بصورت فیزیکی از سطح بدرنگ دندان لایه برداری می شود. نکته مهم این است که زمانی باید به سراغ این درمان رفت که دندان به بلیچینگ (سفید کردن دندان) جواب مناسبی نداده باشد.
روش کار بلیچینگ:
برای بیمار حتماً از عینک محافظ و رابردم استفاده کنید.
خمیر میکرو ابریشن با کمک رابرکاپ روی سطح بدرنگ دندان ساییده می شود. ناحیه کناری یا انتهایی رابرکاپ توصیه می شود.
کنتراآنگل هایی که درجه کاهش 1:10 دارند بیشتر توصیه می شوند زیرا سرعتشان کم و قابل کنترل است و قادر نیستند یکباره بخش زیادی از مینا را بسایند. در عین حال پاشش های اسیدی / ساینده کمتری در محیط پخش می کنند.
درمان باید مرحله به مرحله انجام شود و بین هر مرحله دندان کاملا شسته و بررسی شود. بهتر است با آینه سطح لبیال دندان را از لبه انسیزال نگاه کنید تا ببینید چه مقدار از سطح دندان برداشته شده است.
در پایان سطح تحت درمان با خمیر پالیش حاوی فلوراید پرداخت شده و دندان بلافاصله فلورایدتراپی می شود تا سریعتر مینرالیزه گردد.
ارزیابی پیش از اقدام به میکروابریشن:
دندانپزشک باید پیش از هر چیز ماهیت و شدت نقص مینایی یا تغییر رنگ آن را ارزیابی کند و بتواند مینرالیزاسیون ناقص رشدی-تکاملی غیر ارثی (مانند مینرالیزاسیون های غیر طبیعی) و نواقص مینایی (مانند لکه های سفید یا قهوه ای روشن ایدیوپاتیک یا ناشی از فلوئوروزیس) را از ضایعات پوسیدگی در مراحل ابتدایی تشخیص دهد.
ضایعات پوسیدگی مینایی سطح لبیال تاج در مراحل اولیه معمولا در حوالی طوق تاج و نزدیک به لبه لثه قرار دارند و اگر آنها را با فشار هوا خشک کنیم نمای اوپک یا سفید گچی بخود می گیرند و دیدن آنها در حالت هیدراته کمی سخت است.
این ضایعات معمولا سطحی صاف داشته و برگشت پذیرند مشروط بر اینکه بیمار وضعیت تغذیه و بهداشت دهانش را بهبود بخشد.
اگر سطح این ضایعات کمی ناصاف شده باشد آنوقت استفاده از میکروابریشن و بهبود وضعیت تغذیه و بهداشت دهان بسیار نتیجه بخش می شود اما اگر این روش هم جواب نداد دیگر راهی جز ترمیم دندان باقی نخواهد ماند.
درباره تغییر رنگ های ایدیوپاتیک یا ناشی از فلوئوروزیس که بصورت لکه های سفید یا قهوه ای روشن دیده می شوند، عمق ضایعه در موفقیت میکروابریشن بسیار موثر است به همین دلیل باید از ابتدا بیمار را در جریان میزان موفقیت این درمان قرار داد.
اگر عمق چنین ضایعات و نواقصی بیش از 0.2 تا 0.3 میلیمتر باشد میکروابریشن نمی تواند آنها را کاملاً بردارد و دندان باید ترمیم شود. برای این کار اول میکروابریشن انجام می شود و پس از آن دندان ترمیم خواهد شد.